Województwo nowosądeckie. Prawie połowę jego obszaru zajmowały lasy
Województwo nowosądeckie było jednostką administracyjną istniejącą w latach 1975-1998. Znajdowało się się w południowej części Polski, przy granicy ze Słowacją, a do 1992 roku z Czechosłowacją. Zajmowało on obszar 5,7 tys. km², a liczba mieszkańców wynosiła ponad 667 tys. Od wschodu graniczyło z województwem krośnieńskim, od północy z tarnowskim i krakowski, a od zachodu z bielskim. Stolicą województwa nowosądeckiego było miasto Nowy Sącz.
W województwo nowosądeckim przeważały tereny górzyste i leśne. Na jego obszarze znajdowały się: Tatry, Pieniny, południowe partie Pasma Babiogórskiego, Gorce, Beskid Wyspowy, Beskid Sądecki i część Beskidu Niskiego. Grupy górskie oddzielały od siebie doliny rzek: Raby, Dunajca, Popradu, Kamienicy (Gorczańskiej), Łososiny, Kamienicy Nawojowskiej, Białej i Ropy. Ponadto w województwie były położone Kotlina Sądecka oraz Obniżenie Nowotarsko-Orawskie.
Województwo nowosądeckie wyróżniało się również mnogością lasów, które stanowiły 43.7 proc. jego powierzchni. Wśród najważniejszych terenów należy wyróżnić przede wszystkim: Tatrzański Park Narodowy, Pieniński Park Narodowy, Gorczański Park Narodowy, południową część Babiogórskiego Parku Narodowego, Popradzki Park Krajobrazowy, a także 16 rezerwatów leśnych, 2 rezerwaty przyrody nieożywionej oraz 10 rezerwatów krajobrazowych.
